Author Archives: Klaas van der Hoek

  De swalker Altyd linet tsjin de heuvel de wite nacht, Dêr’t yn sulvertoanen de peppel opriist, Stjerren en stiennen binne. Sliepend bôget it heechhout oer de stoartbeek, Folget in fertige antlit de jongfeint, Siselmoanne yn roazich ravyn Fier fan … Continue reading →

  Wintersang yn a-mineur Der drûpe reade kûgels út de tûken, Troch lange sniefal stiloan swart en swier. De paap bekrúst de deade op de bier. Nachts tilt it op fan de bemomme spoeken. Dan strike oer it doarp ferwaaide … Continue reading →

  De sliep Ferflokt jim donkere fergiften, Wite sliep! Dizze o sa singeliere tún Fan skimerjende beammen Fol slangen, nachtflinters, Spinnen, flearmûzen. Frjemdling! Dyn ferlerne skaad Yn it jûnsrea, In tsjustere frijbûtser Yn de silte see fan drôfnis. Op fladderje … Continue reading →

  Sang fan de ûntfallene Oan Karl Borromaeus Heinrich Fol harmonyen is de flecht fan de fûgels. De griene wâlden Hawwe harren jûns ta stillere hutten fergearre; De kristallen greiden fan de ree. Tsjusternis besêftet it reauntsjen fan de beek, de dampe … Continue reading →

  Ballade In dwaas skreau trije tekens yn sân, Doe stie der in bleke faam op it strân. Lûd song de see, sa lûd. Sy hold in beker yn de hân, Dêryn oan de râne ta in glâns, Sa read … Continue reading →

  Neibyens fan de dea O de jûn dy’t yn de tsjustere doarpen fan de bernetiid lûkt. De fiver ûnder de wylgen Rint fol mei de ferpeste suchten fan de swiermoedigens. O it wâld dat sêft de brune eagen delslacht, As út … Continue reading →

  De swiermoedigens Machtich bisto donkere mûle Yn ’t binnenst, út hjerstwolkens Foarme stal, Fan goudene jûnsstilte; In grienich skimerjende berchstream Yn tebrutsen sparren Harren skaadfjild; In doarp Dat from yn brune bylden ôfstjert. Dêr springe de swarte hynders Yn … Continue reading →