Category Archives: Wallace Stevens

  Tinkend oan in ferbân tusken de bylden fan metafoaren De wâlddowen sjonge lâns de Perkiomen. De bears, noch bang foar de yndianen, sit djip. Yn it iene ear fan de fisker, dy’t alhiel Ien ear is, sjonge de wâlddowen … Continue reading →

  In heechstimde âlde kristinne Poëzy is de opperste fiksje, mefrou. Nim de morele wet, meitsje dêr in tsjerkeskip fan En bou dat tsjerkeskip út ta in himel fol skimen. Sa wurdt it gewisse omturnd yn palmen, As winige siters … Continue reading →

  De goede man hat gjin stal Hy libbe yn earmoed, de iuwen troch. God wie as iennige syn iennichste grasjeuzens. Generaasje op generaasje waard er doe Sterker en frijer, in bytsje better ôf. Hy libbe elk libben, want as … Continue reading →

  Oer inkeld wêze De palm oan de ein fan de geast, Foarby de lêste tins, riist op Yn it brûnzen dekôr, In fûgel mei gouden fearren Sjongt yn de palm, sûnder minsklik tsjutten, Sûnder minsklik fielen, in frjemdsoartich liet. … Continue reading →

  Kninen ite keutels. Slangen ite kninen. Swinen ite slangen. Minsken ite swinen It is wier dat de rivieren gnúfden as bargen En wraamden oan iggen, oant sy liken Op nuet magegnoarjen yn slûge trôgen, Dat de bûtenlucht swier wie … Continue reading →

  Teory Ik bin wat om my hinne is. Froulju snappe dat. Jo binne net hartoginne Op hûndert meter fan in koets. Dat, dit binne portretten: In swarte festibule, In heech bêd ôfsket mei gerdinen. It is mar wat him … Continue reading →

  De gong fan in partikulariteit Hjoed krite de blêden, hingjend oan swypkjende tûken, Dochs wurdt it winterske neat in bytsje minder. It sit noch fol sniekontoer en iiskûleur. De blêden krite... Men hâldt ôf en heart inkeld it kriten. … Continue reading →

  In kalm gewoan bestean Doe’t er siet en doe’t er neitocht, wie syn plak Net yn wat er ek mar gearstalde, sa broazel, Sa ûnderbeljochte, sa oerskade en niksich, As bygelyks in wrâld wêryn’t er, snie lyk, In ynwenner … Continue reading →