Category Archives: Wallace Stevens

  Teory Ik bin wat om my hinne is. Froulju snappe dat. Jo binne net hartoginne Op hûndert meter fan in koets. Dat, dit binne portretten: In swarte festibule, In heech bêd ôfsket mei gerdinen. It is mar wat him … Continue reading →

  De gong fan in partikulariteit Hjoed krite de blêden, hingjend oan swypkjende tûken, Dochs wurdt it winterske neat in bytsje minder. It sit noch fol sniekontoer en iiskûleur. De blêden krite… Men hâldt ôf en heart inkeld it kriten. … Continue reading →

  In kalm gewoan bestean Doe’t er siet en doe’t er neitocht, wie syn plak Net yn wat er ek mar gearstalde, sa broazel, Sa ûnderbeljochte, sa oerskade en niksich, As bygelyks in wrâld wêryn’t er, snie lyk, In ynwenner … Continue reading →

  Dizze ferlittenheid fan katarakten Hy hie nea twaris itselde gefoel oer de bûnte rivier, Dy’t aloan en nea twaris op deselde wize streamde, Troch in protte plakken streamde, as stie er stil yn ien, Blak as in mar wêrop’t … Continue reading →

  Net ideeën oer it ding mar it ding sels In skrale gjalp fan bûten, yn maart, By it earste einjen fan de winter, Die oan as in geroft yn syn geast. Hy wist dat er it heard hie, In … Continue reading →

  Somnambulisma Op in âlde kust rôlet de aldendeiske oseaan, Lûdleas, lûdleas, lykjend op in ile fûgel Dy’t op in nêst delstrike wol mar nea delstrykt. De wjokken klappe aloan en binne dochs nea wjokken. De klauwen skrasse aloan oer … Continue reading →

  Lêste monolooch fan de beminde binnenyn Untstek it earste ljocht fan de jûn, as yn in keamer Wêryn’t wy ús deljouwe en sûnder folle grûn tinke Dat de ferbylde wrâld it heechste goed is. Dêrom is dit it ynmoedichste … Continue reading →

  It motyf foar metaforyk Hjerstdeis bist graach ûnder de beammen, Omdat alles dan healdea is. De wyn ferweecht mankjend tusken de blêden En werhellet wurden sûnder betsjutting. Allyksa wiest bliid yn de maitiid, Mei de heale kleuren fan fearnsdingen, … Continue reading →

  Oantekening oer moanneljocht As in sljochte dichter dy’t syn geast gean lit Oer de gelikens fan syn ferskate hielal, sa skynt, Yn de monogrome nacht, dit iene moanneljocht Op de bare foarwerplikens fan de dingen. It is as makket … Continue reading →