Category Archives: Robert Frost

  Muorre-ûnderhâld Der is wat dat net oer in muorre mei, Dat froast stjoert dêr’t de ûndergrûn fan tynt, De flinten boppe-op ferwaarje lit En bressen slacht, foar twa sels bredernôch. Wat jagers dogge, giet it hjir net om: Ik … Continue reading →

  In ko yn appeltiid Eat ropt wekker yn dy ko it ferlet In freding fral te sjen as in iepen sket En fredingmakkers fral as net sa snoad. Har kop is besmodske, sy flybket in soad, ’t Is sjerp … Continue reading →

  Net sa sosjaal Wat ik dien haw, ha guon fan jim it faaks wol op stean En om de oaren hoecht myn straf net te swier Foar wat ik te dwaan fûn, want it wie net ferbean, Al wie … Continue reading →

  Men moat plattelânsdingen rymje kinne It hûs wie ferdwûn. It jûnsrea hie Dy kears de midsnachtloft fergnist. Fan ’t hûs stie inkeld de skoarstien noch, As in stamper dy’t syn bledsjes mist. Ek de skuorre oarekant de wei Soe … Continue reading →

  Sang wie it doel De minske kaam en die ’t him foar;     Goed blaze wie de wyn nea leard. By dei en nacht, yn ’t rûchste oard,     Hie hy op ’t lûdste blaasd en beard. De minske sei: dochst … Continue reading →

  Woastenijen Yn in fjild dat ik seach, besiden myn doel, Dêr’t snie foel en hurd-hurd de nacht oer foel, Waard de grûn in hast glêde tekken fan snie, Mei wat lêste rûchte en raaieboel. It is fan de wâlden … Continue reading →

  It lûkhynder Us tilbury wie te licht En ús hynder te loch en âld. Mei in stikkene lampe riden wy Troch in pikswart, grinsleas wâld. Ut it beamte ferskynde in man, Griep ús hoars by de kop, ûnferhoeds, En … Continue reading →

  Net mear brûkt begraafplak Hjir komme libbenen noch gear, Benijd wat tekst de sarken ha; Wa’t libbet, wol hjir bêst nei ta, Mar deaden lûkt dit plak net mear. De rigels sprekke, sizze froed: ‘Dy’t libben komme, geandefoet Te … Continue reading →

  Fertroudens mei de nacht Ik wie ien dy’t fertroud wie mei de nacht. Ik rûn har yn – hoe reinich ek it waar. ’k Untrûn it stedske ljocht en it gejacht. Ik strúnde lâns de drôfste bûlevaar. Ik gie … Continue reading →

  It net nommen paad Yn giel bosk wieken twa paden útien. Ik koe, ûndielber, net beide del. Om’t my dat spiet, bleau ik lang stean, Liet oer paad ien myn each fier gean Oant wêr’t it weiwaard yn it … Continue reading →