Winterskimering
Oan Max von Esterle
Swarte himels fan metaal.
Krús yn reade stoarmen waaie
Jûntiids hongerdûme kraaien
Boppe parken gram en feal.
Yn it swurk befriest in straal;
En foar Satans flokken draaie
Sy yn sirkels rûn en saaie
Hjirsa del, sân yn totaal.
Fan de smoargens swiet en skraal
Harren snaffels lûdleas snaaie.
Huzen, stom, dy’t skrik oanjeie;
Skynsel yn de skouboarchseal.
Tsjerken, brêgen, hospitaal,
Yn it twiljocht stean se, faai, en
Bloedbeflekke lekkens waaie
Bol ta seilen op ’t kanaal.
Winterdämmerung
An Max von Esterle
Schwarze Himmel von Metall.
Kreuz in roten Stürmen wehen
Abends hungertolle Krähen
Über Parken gram und fahl.
Im Gewölk erfriert ein Strahl;
Und vor Satans Flüchen drehen
Jene sich im Kreis und gehen
Nieder siebenfach an Zahl.
In Verfaultem süß und schal
Lautlos ihre Schnäbel mähen.
Häuser dräu’n aus stummen Nähen;
Helle im Theatersaal.
Kirchen, Brücken und Spital
Grauenvoll im Zwielicht stehen.
Blutbefleckte Linnen blähen
Segel sich auf dem Kanal.
Ut Gedichte, 1913