Delirium
De swarte snie dy’t fan de dakken gliert;
In reade finger pjokt dy yn de holle.
Yn ’t keal fertrek in blau tek sniekristallen,
Dat leavjenden bestoarne spegels biedt.
De holle brekt yn swiere stikken, briedt
Oer skaden spegele yn blauwe sniekristallen,
De kâldgniis fan in hoer troch dea oerfallen.
De jûnswyn skriemt yn anjelierrook swiet.
Delirium
Der schwarze Schnee, der von den Dächern rinnt;
Ein roter Finger taucht in deine Stirne
Ins kahle Zimmer sinken blaue Firne,
Die Liebender erstorbene Spiegel sind.
In schwere Stücke bricht das Haupt und sinnt
Den Schatten nach im Spiegel blauer Firne,
Dem kalten Lächeln einer toten Dirne.
In Nelkendüften weint der Abendwind.
Ut de ‘Gedichte 1912–1914’