Ingeborg Bachmann, Stjerren yn maart

 
Stjerren yn maart

De siedtiid is noch fier. Wat opgiet, binne
Foarekers yn de rein en stjerren yn maart.
Yn de formulearring fan ûnfruchtbere tinzen
foeget it universum him nei it foarbyld
fan it ljocht, dat de snie net oanrekket.

Under de snie sil der ek stof wêze
en, wat net útienfoel, fan it stof
de lettere fieding. O wyn dy’t oanhellet!
Fannijs skuorre ploegen it tsjuster op.
De dagen wolle langer wurde.

Op lange dagen siedzje se ús ûngefrege
yn fan dy kromme en rjochte linys,
en stjerren gean ôf. Op de ekers
bedije of bedjerre wy sa’t it komt,
hearrich oan de rein en úteinlik ek it ljocht.

 

Sterne im März

Noch ist die Aussaat weit. Auf treten
Vorfelder im Regen und Sterne im März.
In die Formel unfruchtbarer Gedanken
fügt sich das Universum nach dem Beispiel
des Lichts, das nicht an den Schnee rührt.

Unter dem Schnee wird auch Staub sein
und, was nicht zerfiel, des Staubes
spätere Nahrung. O Wind, der anhebt!
Wieder reißen Pflüge das Dunkel auf.
Die Tage wollen länger werden.

An langen Tagen sät man uns ungefragt
in jene krummen und geraden Linien,
und Sterne treten ab. Auf den Feldern
gedeihen oder verderben wir wahllos,
gefügig dem Regen und zuletzt auch dem Licht.

 

Ut Die gestundete Zeit, 1953

Dit berjocht is delset yn Ingeborg Bachmann en tagd . Bookmark de permalink.