Tag Archives: Ingeborg Bachmann

  Stjerren yn maart De siedtiid is noch fier. Wat opgiet, binne Foarekers yn de rein en stjerren yn maart. Yn de formulearring fan ûnfruchtbere tinzen foeget it universum him nei it foarbyld fan it ljocht, dat de snie net … Continue reading →

  Deade haven Oan de mêsten hingje dampe flaggen, waaie yn kleuren, troch gjin lân ea fierd, foar ferslike stjerren en de moanne, dy’t grien útslein yn de mêstkoer sliept. Wetterwrâld út de ûntdekkerstiden! Weagen woekerje oer elke wei, en … Continue reading →

  Nachtflecht Us ikker is de himel, bewurke yn it swit fan de motoaren, yn it oansicht fan de nacht, mei de dream as ynset – dreamd op skedelplakken en brânsteapels, ûnder it dak fan de wrâld, dêr’t de wyn … Continue reading →

  Achter de wand Ik hingje as snie oan de twigen yn de maitiid fan it dal, as kâlde wel driuw ik yn de wyn, damp fal ik yn de blossems as in drip, dêromhinne rotsje se as om in … Continue reading →

  Lân fan dize Winters is myn leafste ûnder de bisten fan it wâld. Dat ik foar moarn werom moat, de moerfoks wit it en laket. Hoe trilje de wolken! En op myn sniekraach falt in laach fan broazelich iis. … Continue reading →

  Yn it twiljocht Wer lizze wy beide de hannen yn it fjoer, do foar de wyn fan de lang opsleine nacht, ik foar de moarnswel dy’t de wynparse net ken. De blaasbalge fan de master, dy’t wy fertrouwe, wachtet. … Continue reading →

  Dagen yn wyt Yn dizze dagen stean ik op mei de bjirken en kjim it tarwehier fan myn foarholle foar in spegel fan iis. Mongen mei myn azem skiftet de molke. Sa ier skommet se gau. En dêr’t ik … Continue reading →

  De opskoarte tiid Der komme rouwer dagen. De ta neier oarder opskoarte tiid wurdt sichtber oan de kimen. Aanst moatsto dy de fiters strikke en de hûnen weromjeie nei de kwelderpleatsen. Want de yngewanten fan de fisken binne kâld … Continue reading →