Yn it twiljocht
Wer lizze wy beide de hannen yn it fjoer,
do foar de wyn fan de lang opsleine nacht,
ik foar de moarnswel dy’t de wynparse net ken.
De blaasbalge fan de master, dy’t wy fertrouwe, wachtet.
Waarmet de soarch him, dan komt de blazer derby.
Hy giet ear’t it daget, hy komt ear’tsto ropst, hy is âld
as it twiljocht op ús úttinne wynbrauwen.
Wer siedt er it lead yn de triennetsjettel,
foar dy in glês – om wat misrûn is te fieren –
foar my de kroes fol reek – dy wurdt lege boppe ’t fjoer.
Sa stjit ik op dy en bring de skaden ta klinken.
Ynsjoen is wa’t skoarret no,
ynsjoen wa’t de spreuk fergeat.
Do kinst en wolst him net witte,
do drinkst fan de râne, dêr’t it koel is
en as eartiids, do drinkst en bliuwst nochteren,
dyn wynbrauwen waakse noch, do wurdst noch sjoen!
Mar ik bin my al it eagenblik
yn leafde bewust, myn kroes falt
yn it fjoer en wurdt it lead
dat er wie. En achter de kûgel
stean ik, ieneagich, doelbewust, smel,
en stjoer har de moarn temjitte.
Im Zwielicht
Wieder legen wir beide die Hände ins Feuer,
du für den Wein der lange gelagerten Nacht,
ich für den Morgenquell, der die Kelter nicht kennt.
Es harrt der Blasbalg des Meisters, dem wir vertrauen.
Wie die Sorge ihn wärmt, tritt der Bläser hinzu.
Er geht, eh es tagt, er kommt, eh du rufst, er ist alt
wie das Zwielicht auf unsren schütteren Brauen.
Wieder kocht er das Blei im Kessel der Tränen,
dir für ein Glas – es gilt, das Versäumte zu feiern –
mir für den Scherben voll Rauch – der wird überm Feuer geleert.
So stoß ich zu dir und bringe die Schatten zum Klingen.
Erkannt ist, wer jetzt zögert,
erkannt, wer den Spruch vergaß.
Du kannst und willst ihn nicht wissen,
du trinkst vom Rand, wo es kühl ist
und wie vorzeiten, du trinkst und bleibst nüchtern,
dir wachsen noch Brauen, dir sieht man noch zu!
Ich aber bin schon des Augenblicks
gewärtig in Liebe, mir fällt der Scherben
ins Feuer, mir wird er zum Blei,
das er war. Und hinter der Kugel
steh ich, einäugig, zielsicher, schmal,
und schick sie dem Morgen entgegen.
Ut Die gestundete Zeit, 1953