Ingeborg Bachmann, Achter de wand

 
Achter de wand

Ik hingje as snie oan de twigen
yn de maitiid fan it dal,
as kâlde wel driuw ik yn de wyn,
damp fal ik yn de blossems
as in drip,
dêromhinne rotsje se
as om in sompe.
Ik bin it hieltyd-oan-it-stjerren-tinken.

Ik flean, want rêstich rinne kin ik net,
troch de feilige bousels fan alle himels
en skuor pylders om en holje muorren út.
Ik warskôgje, want nachts sliepe kin ik net,
de oaren mei de see har fiere rûzjen.
Ik klim yn de mûle fan de wetterfallen
en lit balstiennen rommeljend by de bergen del.

Ik bin it bern fan de grutte wrâldeangst,
dy’t yn de frede en de freugde hinget
as klokslaggen yn it stappen fan de dei
en as de seine yn de ripe ikker.

Ik bin it hieltyd-oan-it-stjerren-tinken.

 

Hinter der Wand

Ich hänge als Schnee von den Zweigen
in den Frühling des Tals,
als kalte Quelle treibe ich im Wind,
feucht fall ich in die Blüten
als ein Tropfen,
um den sie faulen
wie um einen Sumpf.
Ich bin das Immerzu-ans-Sterben-Denken.

Ich fliege, denn ich kann nicht ruhig gehen,
durch aller Himmel sichere Gebäude
und stürze Pfeiler um und höhle Mauern.
Ich warne, denn ich kann des Nachts nicht schlafen,
die andern mit des Meeres fernem Rauschen.
Ich steige in den Mund der Wasserfälle,
und von den Bergen lös ich polterndes Geröll.

Ich bin der großen Weltangst Kind,
die in den Frieden und die Freude hängt
wie Glockenschläge in des Tages Schreiten
und wie die Sense in den reifen Acker.

Ich bin das Immerzu-ans-Sterben-Denken.

 

Ut it skift ‘Gedichte 1948–1953’ yn Sämtliche Gedichte, 1998
 


Ingeborg Bachmann yn de jierren sechtich, fotograaf ûnbekend

Dit berjocht is delset yn Ingeborg Bachmann en tagd . Bookmark de permalink.