Nachtflecht
Us ikker is de himel,
bewurke yn it swit fan de motoaren,
yn it oansicht fan de nacht,
mei de dream as ynset –
dreamd op skedelplakken en brânsteapels,
ûnder it dak fan de wrâld, dêr’t de wyn
de pannen fan meifierde – en no rein, rein, rein
yn ús hûs en yn de mûne
de bline swermen fan de flearmûzen.
Wa wenne dêr? Fan wa wienen de hannen skjin?
Wa ljochte op yn de nacht,
spûk foar de spûken?
Burgen yn it fearrepak fan stiel ferhearre
ynstruminten de romte, kontrôleklokken en wizers
it wolkestrewel, en de leafde skampt
de fergetten taal fan ús hert:
koart en lang lang… In oere lang
slacht hagel de trommel fan it ear,
dat, ôfkearich fan ús, harket en ferwint.
Net ûndergongen binne sinne en ierde,
inkeld as stjerren fersketten en net te ûnderskieden.
Wy binne opstiigd út in haven
dêr’t weromkear net telt
en fracht net en fangst net.
Yndiaaske speserijen en side út Japan
binne fan de hannelers
as fisken fan de netten.
Mar der is in rook te speuren
dy’t foarôfgiet oan de kometen
en it weefsel fan de loft,
troch fallen kometen teskuord.
Neam it de steat fan de iensumen
dêr’t ferbjustering yn plakfynt.
Fierders neat.
Wy binne opstiigd, en de kleasters binne leech,
sûnt wy ferneare, in oarder dy’t net hielet en net leart.
Hanneljen is gjin saak fan piloaten. Sy hawwe
bases foar eagen en útspraat op ’e knibbels
de lânkaart fan in wrâld dêr’t neat oan ta te foegjen is.
Wa libbet dêr ûnder? Wa gûlt…
Wa ferliest de kaai fan it hûs?
Wa fynt syn bêd net, wa sliept
op ’e drompels? Wa, as de moarn komt,
doart de sulveren streep te tsjutten: sjoch, boppe my…
As it wetter opnij yn it mûnerêd grypt,
wa doart him de nacht tebinnen te bringen?
Nachtflug
Unser Acker ist der Himmel,
im Schweiß der Motoren bestellt,
angesichts der Nacht,
unter Einsatz des Traums –
geträumt auf Schädelstätten und Scheiterhaufen,
unter dem Dach der Welt, dessen Ziegel
der Wind forttrug – und nun Regen, Regen, Regen
in unserem Haus und in den Mühlen
die blinden Flüge der Fledermäuse.
Wer wohnte dort? Wessen Hände waren rein?
Wer leuchtete in der Nacht,
Gespenst den Gespenstern?
Im Stahlgefieder geborgen, verhören
Instrumente den Raum, Kontrolluhren und Skalen
das Wolkengesträuch, und es streift die Liebe
unsres Herzens vergessene Sprache:
kurz und lang lang… Für eine Stunde
rührt Hagel die Trommel des Ohrs,
das, uns abgeneigt, lauscht und verwindet.
Nicht untergegangen sind Sonne und Erde,
nur als Gestirne gewandert und nicht zu erkennen.
Wir sind aufgestiegen von einem Hafen,
wo Wiederkehr nicht zählt
und nicht Fracht und nicht Fang.
Indiens Gewürze und Seiden aus Japan
gehören den Händlern
wie die Fische den Netzen.
Doch ein Geruch ist zu spüren,
vorlaufend den Kometen,
und das Gewebe der Luft,
von gefallnen Kometen zerrissen.
Nenn’s den Status der Einsamen,
in dem sich das Staunen vollzieht.
Nichts weiter.
Wir sind aufgestiegen, und die Klöster sind leer,
seit wir dulden, ein Orden, der nicht heilt und nicht lehrt.
Zu handeln ist nicht Sache der Piloten. Sie haben
Stützpunkte im Aug und auf den Knien ausgebreitet
die Landkarte einer Welt, der nichts hinzuzufügen ist.
Wer lebt dort unten? Wer weint…
Wer verliert den Schlüssel zum Haus?
Wer findet sein Bett nicht, wer schläft
auf den Schwellen? Wer, wenn der Morgen kommt,
wagt’s, den Silberstreiben zu deuten: seht, über mir…
Wenn das Wasser von neuem ins Mühlrad greift,
wer wagt’s, sich der Nacht zu erinnern?
Ut Die gestundete Zeit, 1953