Philip Larkin, Unwittendheid

 
Unwittendheid

’t Is frjemd gjin weet te hawwen en noait wis
Fan wat der wier is, echt, oprjocht,
Disclaimers jaan te moatten: Tsja, my tocht,
It skynt dat it sa sit,
Mar faaks is ’t oars, wa wit.

Frjemd net te fetsjen hoe’t de dingen gean:
Sy snappe hoe’t men jin bedript
En hawwe foarmgefoel, fersiedzje stipt
En passe harren oan;
Ja, ’t is lang net gewoan

Dat klaaid sels mei sok witten – want ús fleis
Wynt syn beslissings om ús hinne –
Us libbens dochs sa ûnsekuer ferrinne
En is ’t oan stjerren ta
Wy stûkje: Hoe no sa?

 

Ignorance

Strange to know nothing, never to be sure
Of what is true or right or real,
But forced to qualify or so I feel,
Or Well, it does seem so:
Someone must know.

Strange to be ignorant of the way things work:
Their skill at finding what they need,
Their sense of shape, and punctual spread of seed,
And willingness to change;
Yes, it is strange,

Even to wear such knowledge – for our flesh
Surrounds us with its own decisions –
And yet spend all our life on imprecisions,
That when we start to die
Have no idea why.

 

Ut The Whitsun Weddings, 1964

Dit berjocht is delset yn Mear en tagd . Bookmark de permalink.