Omdoch
Lis him yn ’t sinneljocht –
It struts him ienris út ’e slom,
Thús, doe’t er lân besiedzje mocht.
Sels hjir yn Frankryk wekke ’t him,
Oant dizze moarn fol snie en kjeld.
Mûlk wit de sinne, âld en myld,
Wêrtroch’t er opstean sil.
It wekket ommers sied –
Liem wekke ’t op in kâlde stjer.
Is ’t puonnen fan noch waarme lea,
In liif fol sinen, dan te swier?
Wie liem foar dít ta waaksdom kaam?
– Wat joech dat ea rou ljochtgewraam
De ierde har sliep ûntnaam?
Futility
Move him into the sun—
Gently its touch awoke him once,
At home, whispering of fields half-sown.
Always it woke him, even in France,
Until this morning and this snow.
If anything might rouse him now
The kind old sun will know.
Think how it wakes the seeds—
Woke once the clays of a cold star.
Are limbs, so dear-achieved, are sides
Full-nerved, still warm, too hard to stir?
Was it for this the clay grew tall?
—O what made fatuous sunbeams toil
To break earth’s sleep at all?
Ut The Nation, 15 juny 1918. De Ingelske dichter Wilfred Owen (1893–1918) naam yn 1915 tsjinst yn it leger en focht yn Frankryk oan it front. Yn 1917 waard er ynfalide ferklearre om yn Edinburgh behannele te wurden foar shell shock. Owen kearde werom nei it front en sneuvele yn 1918, ien wike foar de wapenstilstân. Wilfred Owen en Siegfried Sassoon jilde as de wichtichste war poets fan de Earste Wrâldoarloch.