Georg Trakl, Hohenburg

 
Hohenburg

Der is nimmen yn hûs. Hjerst yn keamers;
Moanneljochte sonate
En it ûntweitsjen oan de seam fan it skimerjende wâld.

Hieltyd tinksto oan it wite antlit fan de minske
Fier fan it tumult fan de tiid;
Oer in drôgjende niigje harren jerne griene twigen,

Krús en jûn;
Omfiemet mei poarperen earms syn stjer de klankjaande,
Dy’t nei ûnbewenne finsters opstiicht.

Alsa trillet yn it tsjuster de frjemdling,
As er stadich syn eachlidden oer in minsklikenien opslacht
Dy’t fier fuort is; de sulverstim fan de wyn yn de hal.

 

Hohenburg

Es ist niemand im Haus. Herbst in Zimmern;
Mondeshelle Sonate
Und das Erwachen am Saum des dämmernden Walds.

Immer denkst du das weisse Antlitz des Menschen
Ferne dem Getümmel der Zeit;
Über ein Träumendes neigt sich gerne grünes Gezweig,

Kreuz und Abend;
Umfängt den Tönenden mit purpurnen Armen sein Stern,
Der zu unbewohnten Fenstern hinaufsteigt.

Also zittert im Dunkel der Fremdling,
Da er leise die Lider über ein Menschliches aufhebt,
Das ferne ist; die Silberstimme des Windes in Hausflur.

 

Ut Sebastian im Traum, 1915. Hohenburg is in kastiel by Innsbruck. It wie eigendom fan Rudolf von Ficker, in broer fan Trakl syn freon en mentor Ludwig von Ficker. Yn 1913–1914 hold Trakl ferskate kearen yn Hohenburg ta.

Dit berjocht is delset yn Georg Trakl en tagd . Bookmark de permalink.