Tag argiven: Robert Frost

  Fjoer en iis A seit, de wrâld fergiet yn fjoer. B seit, yn iis krijt dy syn lean. Wat ik oan hertstocht ea wjerfoer, Set my by A yn it partoer. Mar moast de wrâld twaris fergean, Dan ken … Fierder lêze →

  Bêdklok Ik hie foar myn kuier by winterjûn Net ien om mei te petearjen fûn, Mar ik hie it streekje dat der wie, Oant de glânzjende eagen yn de snie, En hie, miende ik, it folk binnendoar: Hie it … Fierder lêze →

  Muorre-ûnderhâld Der is wat dat net oer in muorre mei, Dat froast stjoert dêr’t de ûndergrûn fan tynt, De flinten boppe-op ferwaarje lit En bressen slacht, foar twa sels bredernôch. Wat jagers dogge, giet it hjir net om: Ik … Fierder lêze →

  In ko yn appeltiid Eat ropt wekker yn dy ko it ferlet In freding fral te sjen as in iepen sket En fredingmakkers fral as net sa snoad. Har kop is besmodske, sy flybket in soad, ’t Is sjerp … Fierder lêze →

  Net sa sosjaal Wat ik dien haw, ha guon fan jim it faaks wol op stean En om de oaren hoecht myn straf net te swier Foar wat ik te dwaan fûn, want it wie net ferbean, Al wie … Fierder lêze →

  Men moat plattelânsdingen rymje kinne It hûs wie ferdwûn. It jûnsrea hie Dy kears de midsnachtloft fergnist. Fan ’t hûs stie inkeld de skoarstien noch, As in stamper dy’t syn bledsjes mist. Ek de skuorre oarekant de wei Soe … Fierder lêze →

  Sang wie it doel De minske kaam en die ’t him foar;     Goed blaze wie de wyn nea leard. By dei en nacht, yn ’t rûchste oard,     Hie hy op ’t lûdste blaasd en beard. De minske sei: dochst … Fierder lêze →

  Woastenijen Yn in fjild dat ik seach, besiden myn doel, Dêr’t snie foel en hurd-hurd de nacht oer foel, Waard de grûn in hast glêde tekken fan snie, Mei wat lêste rûchte en raaieboel. It is fan de wâlden … Fierder lêze →

  It lûkhynder Us tilbury wie te licht En ús hynder te loch en âld. Mei in stikkene lampe riden wy Troch in pikswart, grinsleas wâld. Ut it beamte ferskynde in man, Griep ús hoars by de kop, ûnferhoeds, En … Fierder lêze →