Georg Trakl, Sang fan de ûntfallene

 
Sang fan de ûntfallene
Oan Karl Borromaeus Heinrich

Fol harmonyen is de flecht fan de fûgels. De griene wâlden
Hawwe harren jûns ta stillere hutten fergearre;
De kristallen greiden fan de ree.
Tsjusternis besêftet it reauntsjen fan de beek, de dampe skaden

En de blommen fan de simmer, swietlûdich yn de wyn.
De foarholle skimeret de mimerjende minske al.

En der skynt in lampke, it goede, yn syn hert
En de frede fan it miel; want hillige binne brea en wyn
Troch God syn hannen, en út nachtlike eagen wei sjocht
Stil de broeder dy oan, dat er rêste mei fan toarnich swalkjen.
O it wenjen yn de besiele blauwens fan de nacht.

Leavjend ek omjout it swijen yn de keamer de skimen fan de âldfaars,
De poarperen tramtaasjes, weeklacht fan in grut laach,
Dat from no fergiet yn de ienlike neisiet.

Want hieltyd strieljender ûntwekket út swarte menuten fan dwylsin
De duldzjende op de ferstienne drompel
En machtich omjouwe him de koele blauwens en fan de hjerst it ljochtsjende slot,

It stille hûs en de sêgen fan it wâld,
Mjitte en wet en de moanneljochte paden fan de ûntfallenen.

 

Gesang des Abgeschiedenen
An Karl Borromaeus Heinrich

Voll Harmonien ist der Flug der Vögel. Es haben die grünen Wälder
Am Abend sich zu stilleren Hütten versammelt;
Die kristallenen Weiden des Rehs.
Dunkles besänftigt das Plätschern des Bachs, die feuchten Schatten

Und die Blumen des Sommers, die schön im Winde läuten.
Schon dämmert die Stirne dem sinnenden Menschen.

Und es leuchtet ein Lämpchen, das Gute, in seinem Herzen
Und der Frieden des Mahls; denn geheiligt ist Brot und Wein
Von Gottes Händen, und es schaut aus nächtigen Augen
Stille dich der Bruder an, daß er ruhe von dorniger Wanderschaft.
O das Wohnen in der beseelten Bläue der Nacht.

Liebend auch umfängt das Schweigen im Zimmer die Schatten der Alten,
Die purpurnen Martern, Klage eines großen Geschlechts,
Das fromm nun hingeht im einsamen Enkel.

Denn strahlender immer erwacht aus schwarzen Minuten des Wahnsinns
Der Duldende an versteinerter Schwelle
Und es umfängt ihn gewaltig die kühle Bläue und die leuchtende Neige des Herbstes,

Das stille Haus und die Sagen des Waldes,
Maß und Gesetz und die mondenen Pfade der Abgeschiedenen.

 

Ut Sebastian im Traum, 1915. Ofbylding: De blomlêzing Gesang des Abgeschiedenen, Insel-Bücherei 436, 27ste–36ste tûzental, 1955.

Dit berjocht is delset yn Georg Trakl en tagd . Bookmark de permalink.