Georg Trakl, Oan de jongfeint Elis

 
Oan de jongfeint Elis

Elis, as de klyster yn it swarte wâld ropt,
Dat is dyn ûndergong.
Dyn lippen drinke de koelte fan de blauwe berchwelle.

Lit gewurde, as dyn foarholle licht bliedt
Oerâlde leginden
En tsjustere tsjutting fan de fûgelflecht.

Do lykwols rinst mei teare stappen de nacht yn,
Dy’t fol poarperen druven hinget,
En do beweechst de earms moaier yn it blau.

In toarnestrûk jout toan
Dêr’t dyn moanne-eagen binne.
O, hoe lang al, Elis, bisto ferstoarn.

Dyn lichem is in hyasint,
Dêr’t in muonts syn waaksen fingers yn doopt.
In swarte hoale is ús swijen,

In sêft dier stapt dêr bytiden út
En lit de swiere eachlidden stadich sakje.
Op dyn sliepen dripket swarte dau,

It lêste goud fan ferfallen stjerren.

 

An den Knaben Elis

Elis, wenn die Amsel im schwarzen Wald ruft,
Dieses ist dein Untergang.
Deine Lippen trinken die Kühle des blauen Felsenquells.

Laß, wenn deine Stirne leise blutet
Uralte Legenden
Und dunkle Deutung des Vogelflugs.

Du aber gehst mit weichen Schritten in die Nacht,
Die voll purpurner Trauben hängt,
Und du regst die Arme schöner im Blau.

Ein Dornenbusch tönt,
Wo deine mondenen Augen sind.
O, wie lange bist, Elis, du verstorben.

Dein Leib ist eine Hyazinthe,
In die ein Mönch die wächsernen Finger taucht.
Eine schwarze Höhle ist unser Schweigen,

Daraus bisweilen ein sanftes Tier tritt
Und langsam die schweren Lider senkt.
Auf deine Schlafen tropft schwarzer Tau,

Das letzte Gold verfallener Sterne.

 

Ut Gedichte, 1913. Ek yn Sebastian im Traum, 1915. Yn 1719 waard yn in kopermyn yn it Sweedske Falun it lichem oantroffen fan in mynwurker dy’t dêr yn 1670 ferûngelokke wie. Ut dy fynst ûntstie de leginde fan Elis Fröbom. Dy foel op syn troudei yn in djippe mynskacht; doe’t syn lyk lange jierren letter fûn waard, wie it folslein yntakt.

Dit berjocht is delset yn Georg Trakl en tagd . Bookmark de permalink.