It brune doarp. Faak sjochst in tsjuster gliden,
Op paad, lâns muorren dy’t yn hjersttiid stean,
Figueren: man en frou, ferstoarnen gean
Ta koele keamers yn dy’t sliepplak biede.
Hjir boartsje knapen. Swiere skaden spriede
Oer brune dridze harren út. Der gean
Troch dampe blauwens fammen, sy slaan skean
Soms eagen op dêr’t nachtklokken yn liede.
Wat iensum is, fynt hjir in taperij
En drôget duldich ûnder donkere bôgen,
Tabaksreek wolket goudich deromhinne.
Mar stees is ’t eigene swart en tichteby.
De dronkene sint yn ’t skaad fan âlde bôgen
Op wylde fûgels dy’t omfierrens binne.
Ein Herbstabend
An Karl Röck
Das braune Dorf. Ein Dunkles zeigt im Schreiten
Sich oft an Mauern, die im Herbste stehn,
Gestalten: Mann wie Weib, Verstorbene gehn
In kühlen Stuben jener Bett bereiten.
Hier spielen Knaben. Schwere Schatten breiten
Sich über braune Jauche. Mägde gehn
Durch feuchte Bläue und bisweilen sehn
Aus Augen sie, erfüllt von Nachtgeläuten.
Für Einsames ist eine Schenke da;
Das säumt geduldig unter dunklen Bogen,
Von goldenem Tabaksgewölk umzogen.
Doch immer ist das Eigne schwarz und nah.
Der Trunkne sinnt im Schatten alter Bogen
Den wilden Vögeln nach, die ferngezogen.
Ut Gedichte, 1913. Ofbylding: Max von Esterle, ex libris foar Georg Trakl, houtfyk, 1913.