Tag Archives: Max von Esterle

  Oan myn suske Dêr’tsto giest is hjerst en jûntiid, Blau wyld jout ûnder beammen toan, Ienlike fiver yn jûntiid. Sêft jout de flecht fan fûgels toan, De weemoed oer dyn wynbraubôgen. Dyn dimmen glim jout toan. God makke dyn … Continue reading →

  In hjerstjûn Oan Karl Röck It brune doarp. Faak sjochst in tsjuster gliden, Op paad, lâns muorren dy’t yn hjersttiid stean, Figueren: man en frou, ferstoarnen gean Ta koele keamers yn dy’t sliepplak biede. Hjir boartsje knapen. Swiere skaden … Continue reading →