Emily Dickinson, 960

 
Smel is it Strân fan ’t Hert
Dat as de See sa Breed
Oerweldich - ûnophâldlik rûst
Yn Blauwe ientoanichheid

Oant in Orkaan it splyt
En as it sels ûntdekt
Hoe ûntarikkend syn Gebiet
Dan leart it stûpjend Hert

Dat Blakte mar Lewant is
Fan net probearre Gaas -
In rimpen Haal en ’t is kapot
By Tantsjen - lit it los.

 

The Heart has narrow Banks
It measures like the Sea
In mighty - unremitting Bass
And Blue monotony

Till Hurricane bisect
And as itself discerns
It’s insufficient Area
The Heart convulsive learns

That Calm is but a Wall
Of Unattempted Gauze
An instant’s Push demolishes
A Questioning - dissolves.

 

F960 (J928). Ofbylding: Amherst College Library, Emily Dickinson Collection, 86.

Dit berjocht is delset yn Emily Dickinson en tagd . Bookmark de permalink.