Tag argiven: Wallace Stevens

  De skepiiskeizer Rop de bolknakrôler, Dy poatige, en hjit him kwakken Gleie kwark te klopjen yn mokken. Lit de lodskes dangelje yn de klean Dy’t se altyd al drage en lit de feinten Blommen bringe yn kranten mei âld … Fierder lêze →

  Teltsje fan de glêzen pot Ik sette op Skier in glêzen pot, Wat wie er rûn, del op in dún. It liet de sloffe wyldernis Gearkomme om dat dún. De wyldernis kroep der tsjin op, Rûn rûnom út, net … Fierder lêze →

  De snieman Men moat doel hawwe oer winter En nim de froast, de dinnetûken Mei in koarste snie, yn eagenskou; It in hiel skoft kâld hân hawwe En skôgje de mei iis opwrede jeneverbei, De spjirren rûch yn de … Fierder lêze →

  Fragen binne opmerkings Yn it simmertúch komt de griene sprút wêrom. De sinne skroeit en skrynt, giet dan hui hui tebek Op de kimen mids folwoeksen enfantillages. It slagget har fjoer net it sjen dat har oanskôget Troch te … Fierder lêze →

  Hieltyd minder minsklik, o woeste geast As der in god wêze moat yn hûs, wêze moat, Dy’t op de trep en yn de keamers dingen seit, Lit him dan bewege sa’t op de flier it sinneljocht Of moanneljocht beweecht, … Fierder lêze →

  Boeket roazen yn sinneljocht Neam it in rûch effekt, swarte readen, Rôze gielen, oranje witen, te bot as sy binne En wês yn it sinneljocht fan de keamer wat oars, Te bot as sy binne en feroarje troch metaforyk, … Fierder lêze →

  Tinkend oan in ferbân tusken de bylden fan metafoaren De wâlddowen sjonge lâns de Perkiomen. De bears, noch bang foar de yndianen, sit djip. Yn it iene ear fan de fisker, dy’t alhiel Ien ear is, sjonge de wâlddowen … Fierder lêze →